ලෝක හොරා

සර් , ඔබතුමාව හම්බවෙන්න අමුත්තෙක් ඇවිත්.."

"එයාව එක්කගෙන එන්න."

සේවකයා සමඟ දොන් මුරලියෝ හමුවීමට පැමිණ සිටියේ කෙටි උඩුරැවුලක් සහිත වයස අවුරුදු 40 ක පමණ පුද්ගලයෙකි. කෙට්ටු ඇඟපතක් තිබූ මෙම පුද්ගලයා කුමන වෘත්තීයක නිරත වන්නේද හෝ කුමන තරාතිරමකට අයත් වන්නේද යන්න  බැලූ බැල්මට පැවසීමට හැකියාවක් නොමැති ආකාරයේ පුද්ගලයෙක් විය..

"ඔබතුමා මගේ සේවය ඉල්ලලා තිබුනා.මම පියෙට්‍රෝ.." පැමිණි පුද්ගලයා මුරලියෝ දෙස බලා ඉතාමත් යටහත් පහත්ව සෙමෙන් රහසින් පැවසීය.

"පියෙට්‍රෝ , ලෝකප්‍රසිද්ධ හොරා , ගෙවල් බිඳින්නා ,අති සූක්ෂම තක්කඩියා..."

"ඔබතුමා මට අපහාස කරනව වගේ..."

 "ඒක අපහාසයක් කියල හිතන්න එපා.. මම ඒක කිව්වෙ ඔහේව වර්ණනා කරන්න මිසක් අපහාස කරන අදහසකින් නෙවෙයි." දොන් මුරලියෝ සිනාසෙමින් පැවසීය...

"ඉතින් ඔබතුමා මට කතා කලේ මොකද කිව්ව නම්..? මම හිතන්නෙ නෑ ඔබතුමා මට කතා කලේ රාත්‍රී භෝජන සංග්‍රහයකට ඇරයුම් කරන්න කියල..?"

"හා හා.. රාත්‍රී භෝජන සංග්‍රහයක්. තමුසෙ මම කියන වැඩේ හරියට කලොත් මොකද බැරි..?" මහ හඬින් සිනාසුණු දොන් මුරලියෝ ඉන්පසුව බැරෑරුම් පෙනුමකින් කතා කරන්නට විය.. "අපි යමුකො අර පැත්තට.."

"පියෙට්‍රෝ කියන්නෙ හොයාගන්න ගොඩක් අමාරු මනුස්සයෙක්නෙ.. මට සෑහෙන ගානක් වියදම් උනා තමුසෙව හොයාගන්නත්."

"පොලීසියෙන් , රහස් පරීක්ෂකයන්ගෙන් විතරයි නෙවෙයි.. මම තරහකරගත්ත තවත් ගොඩක් බලවත් මිනිස්සු මේ රටේ ඉන්නව... ඔබතුමාට තේරෙනව ඇතිනෙ , මම මගේ පරිස්සම ගැන හිතන්න එපැයි."

"හ්ම්ම් ඒකත් ඇත්ත තමයි..මම පියෙට්‍රෝව ගෙන්නුවෙ ගොඩක් වැදගත් කාරණාවකට.. මගේ සේවකයන්ට තියා පවුලෙ අයටවත් මේක දැනගන්න තියන්න බෑ."

"මෙහාට එනවකො..."

"ඔහේ දන්නවනෙ , මම අල්පොන්සෝ මුරලියෝ..මගේ පුංචි රටේ ඉන්න ලොකුම සල්ලිකාර පවුල තමයි අපේ පවුල.. මගේ තාත්ත තමයි අල්පොන්සෝ ගුස්ටාවෝ.. තමුසෙ අහල ඇතිනෙ එයාගෙ නමත්.. අපි තමයි මේ රටේ මුලින්ම වයින් හදන්න ගත්තෙ.. අපේ පරම්පරාව තමයි මේ රටේ අංක එකේ වයින් නිශ්පාදකයො."

            "ඔහේ දන්නවද? කොච්චර සල්ලි තිබුනත් ජීවිතේ ලඟා කරගන්න බැරි දේවල් මිනිස්සුන්ට තියෙනව.. මේකත් ඒ වගේ දෙයක් ගැන ප්‍රශ්නයක්.."

      "මගේ තාත්තට තරුණ කාලෙ ඉදලම හීනයක් තිබුනා ලෝකෙ තියෙන ඉස්තරම්ම වයින් බෝතල් වල එකතුවක් හදන්න.. තාත්ත ඒකට උපරිම උත්සාහ කලා.."

"මගෙත් එක්ක එනවකො.."

පියෙට්‍රෝව කැටුව මුරලියෝ ගියේ ඔහුගේ පෞද්ගලික කාර්යාල කාමරයටයි.. එහි විශාල රාක්කයක් මත වයින් බෝතල් තිහක පමණ ප්‍රමාණයක් පැවතුනි...

"මේ බලනවා.. මේවා ඔක්කොම බොහොම දුර්ලභ ජාතියෙ වයින් බෝතල්. මෙතන තියෙන සමහර එ්වා ලෝකෙටම එකයි තියෙන්නෙ.මේවයින් එකක් විතරක් ඩොලර් මිලියන ගානක් වටිනවා. මෙතන තියෙන ඒවයෙන් බාගෙකට වඩා එකතු කලේ මගෙ තාත්තා. ඉතුරු ටික එකතු කලේ මේ මම.. මේ ටික ඩොලර් මිලියන සීයකට වඩා වටිනවා.."

ලබන සෙනසුරාදාට  මගෙ තාත්තගෙ 80 වෙනි උපන්දිනේ..එදාට මම එයාට මේ වයින් රාක්කෙ සම්පූර්ණ කරල දෙන්න ඉන්නෙ.. මම හිතන්නෙ නෑ මම එයාට දිව්‍යලෝකෙට යන්න ටිකට් එකක් අරන් දුන්නත් එච්චර සතුටු වෙයි කියල...හහ් හහ් හා..

"තමුසෙට පේනවද මේ රාක්කෙ මුදුන.."

පියෙට්‍රෝ ඉහළ බැලීය.. රාක්කය මුදුනේ වයින් බෝතලයක් තැබීමට ඉඩ තිබූ නමුත් එහි වයින් බෝතලයක් නොවීය. ඒ වෙනුවට පැවතියේ හිස් ඉඩකි...

ඔය මුදුනෙ තියන්න පුළුවන් එකම එක වයින් බෝතලයයි තියෙන්නෙ.. ඒ තමයි රැජිනගෙ  ඔටුනු පැළැන්දවීම වෙනුවෙන් එංගලන්තෙ ජෝන් කෝල් සමාගමෙන් හදපු රක්ත සිහිනය..ලෝකෙ හොඳම රතු වයින්...!! දියමන්ති බෝතලේක දාලා...!!! දැන් වයින් හදපු ජෝන් කෝල් එකත් නෑ, වහල දාලා , වයින් බීපු රැජිනත් නෑ...  ඒත් රක්ත සිහිනය.. ඒක තාම ඉතුරුයි..

"ජෝර්ජ් කෝල් සමාගමෙන් රැජිනට හැදුවෙ ගොඩක් සුවිශේෂී වයින් බෝතලයක් , ඒක ලෝකෙටම එකක් වෙන වයින් එකක්.. ඒත් වයින් බෝතල් කියන්නෙ බිඳෙන ජාතියක්..!!!"

 ඉතින් එයාල වයින් බෝතල් දෙකක් හැදුවා. එකකට මොකක්හරි උනොත් අනික ගන්න තමයි එයාල එහෙම කලේ. හහ් හහ්.. හැබැයි රැජිනට දෙන්න හිටපු බෝතලේ බිඳුනෙ නෑ...

"රැජින ඒක බිව්වා.. අනික...! අනික මගේ ලඟට ගන්න තමයි මට ඔහේගෙන් උදව් ඕන.."

"ඔබතුමාට කොච්චර සල්ලි තියෙනවද? ඔබතුමාට බැරිද ඒක සල්ලි වලට ගන්න.."

"සල්ලි වලට ගන්න තිබුන නං මම දැනටමත් ඒක අරගෙන ඉවරයි.. ඒක තියෙන්නෙ කෞතුකාගාරෙ.. බ්‍රිතාන්‍යය කෞතුකාගාරෙ..!"

"අන්න ඒකයි මම ඔහේව ගෙන්නුවේ.ඔහේ ගිහින් ලබන සෙනසුරාදාට කලින් මට වයින් බෝතලේ ගෙනල්ල දෙනවා..වැඩේ හරියට කලොත් මම ඔහේට දෙනවා ඩොලර් මිලියනයක්.!!!"

පියෙට්‍රෝ වයින් රාක්කය දෙස බලමින් කල්පනා කලේය..

අනතුරුව සිනාමුසු මුහුණකින් මුරලියෝ දෙස බැලූ ඔහු "ඔබතුමාගෙ වැඩේ කෙරුනයි කියල හිතාගන්න යැයි පැවසීය.."

තම කාර්යාල මේසයේ ලාච්චුව විවෘත කල මුරලියෝ ඉන් ඉවතට ගත්තේ ගුවන් ටිකට්පතක් සහ තරමක් විශාල මුදල් මිටියකි..

"මෙන්න හෙට උදේ පාන්දරම ලන්ඩන් වලට යන්න ගුවන් ටිකට් එකක්.. මෙතන අමතර වියදමට සල්ලි ටිකකුත් තියෙනව... මේ ටික ගන්නව.."

"බොහොම ස්තූතියි සර්.."

"මාකස්..!!" මුරලියෝගේ හඬ ඇසුණු ඔහුගේ සේවකයෙක් වහාම එම ස්ථානයට පැමිණියේය..

හොඳයි එහෙනං.දැන් හවස් වෙලා වෙලා..තමුසෙ අද මෙහෙට වෙලා ඉදල හෙට උදේ පාන්දරින්ම එයාපෝට් එකට යනවා. මම ඔහේව පාන්දරින් එයාපෝට් ගෙනියන්න කියල මාකස්ට කියලයි තියෙන්නෙ. මිනිහ අපේ වාහනේකින් තමුසෙව පාන්දරින්ම එයාපෝර්ට් එකට ගිහින් දායි..

තමුසෙට තව මොනාහරි තියෙනව නම් මාකස්ට කියනව..එයා අඩුපාඩු  ඔක්කොම බලාගනියි..

හොඳයි සර්..

එහෙනං..,  "මාකස් දැන් මේ මනුස්සයව අමුත්තන්ගෙ කාමරේකට එක්කගෙන යනවා."

"හොඳමයි සර්.."

පියෙට්‍රෝව සේවකයා සමඟ යවා තම දෛනික රාජකාරි නිම කළ දොන් මුරලියෝ තම සයනය වෙත ගියේ උතුරා යන සතුටකිනි..  හෙට උදෑසන එංගලන්තය බලා යන සූක්ෂම සොරදෙටුවා තම බලාපොරොත්තුව නිසැක වශයෙන්ම ඉටු කරනු ඇත.. අවසානයේ තම මහලු පියා සහ සොහොයුරන් හට තමන්ගේ හැකියාව පෙන්වීමට ඔහුට අවස්ථාව උදා වී ඇත. පියා හට තවදුරටත් තමාට කුඩා දරුවෙකු ලෙස සැලකීමට මින් පසුව හැකියාවක් නැත.. වයින් රාක්කය දැක සතුටට පත්වන පියා නිසැක වශයෙන්ම තම සොහොයුරන්ට නොව තමා හට වයින් අධිරාජ්‍යයේ යතුර නිසැකවම ලබා දේවි යන සිතුවිල්ල එදින ඔහුට ඉතාමත් සුවබර නින්දක් ගෙන ආවේය..

පසුදා උදෑසනින් අවධි වූ මුරලියෝ තම මන්දිරයෙන් පිටතට පැමිණියේ පියෙට්‍රෝ ගැන සොයා බැලීමටයි.. නමුත් ඒ වනවිටත් මාකස් ඔහුව එයාපෝට් එක වෙත වෙත අැරලවා නැවතත් පැමිණ තිබුනි..

සර් ෆ්ලයිට් එක තිබුනෙ පාන්දර හතරට..සර්ට කරදර කරන්න ඕන නෑ , සර් ඕන කරන ඔක්කොම දීලයි තියෙන්නෙ කියල ⁣පියෙට්‍රෝ කිව්වා... ඉතින් මමත් සර්ට කරදර කරේ නෑ..

ආ ඒකට කමක්නෑ මාකස්...

"සර් මොනාද මිනිහට ගෙනියන්න දුන්නෙ...?" මිනිහ බොහොම පරිස්සමෙන් තමයි පාර්සල් ටික උස්සගෙන ගියේ..වට්ටයි කියල අඩුමගානෙ මටවත් ඒ ටික අල්ලන්න දුන්නෙ නෑ...

"පාර්සල්...? ඒ මොනවද?   ආ..  කමක්නෑ මිනිහගෙ මොනාහරි වෙන්නැති..."

"සර් පියෙට්‍රෝ යන්න කලින් සර්ට මෙන්න මේ ලියුමත් දෙන්න කිව්වා.. සේවකයා තම සාක්කුවෙන් ලියුමක් ගෙන දොන් මුරලියෝ අත තැබීය.."

ලියුම කඩා දැමූ මුරෙලියෝ එහි ලියා ඇති දේ කියව්වේය..

""ආගන්තුක සත්කාර වලට බොහොම ස්තූතියි..සමාවෙන්න. ඒත් ඔබගේ රාජකාරිය බාර ගැනීමට මට හැකියාවක් නැහැ.. ඩොලර් මිලියනයකට වඩා , ඩොලර් මිලියන සීයකට ගන්නා අවදානම වඩා වටිනා බව මට ඊයෙ රෑ පෙනීගියා.."

           "මීට විශ්වාසී පියෙට්‍රෝ"

         

ලියුම කියවූ දොන් මුර⁣ලියෝ පිස්සෙකු මෙන් තම රාජකාරි කාමරය වෙත දුවන්නට විය.. රාජකාරි කාමරය වෙත ගිය ඔහු දුටුවේ කුමක්ද?

ඔහු දුටුවේ හිස්වූ වයින් රාක්කයක් මිස අන් කිසිවක් නොවේ...

නිමි..

 ⁣

රුසියානුවා

    මම දිව්වෙ වැටි වැටී.. දැන් ඔයාල අහන්න පුළුවන් ඇයි මම වැටි වැටි දිව්වෙ කියල.. ඒ හිම නිසා.. දණකට වඩා හිම.. අඩිය තියන්න තියන්න එරෙනවා.. 

       මාව මරන්න එන රුසියානු සොල්දාදුවන්ගෙන් බේරිලා ක්‍රිස්ටෝ ඉන්න පුංචි ගෙදරට දිව්වෙ මට තියෙන එකම බලාපොරොත්තුව එයා නිසා...

දැන් ඔයාල බලනව ඇති ක්‍රිස්ටෝ කියන්නෙ කවුද කියල.  ක්‍රිස්ටෝ කියන්නෙ ක්‍රිස්ටෝපර් ජේකබ්ට.  එයා නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස් පත්තරේ පත්තර වාර්තාකාරයෙක්.  ඒත් එයා රුසියාව ගැන තොරතුරු එකතු කරන ඇමරිකානු ඔත්තුකාරයෙක් විදිහට තව රස්සාවකුත් කලා.. මට එයාව හමුවුනේ මීට අවුරුදු තුනකට කලින් මම ක්‍රෙම්ලීන් වල තේ හදන කොල්ලෙක් වෙලා හිටපු කාලෙ..

     ක්‍රෙම්ලීන් තමයි රුසියානු යුධ සැලසුම් හදන තැන. තේ හැදුවට එයාල මට ගෙව්වෙ බොහොම පුංචි ගානයි.. ඒත් දවසක් අහම්බෙන් මට හම්බවුන ක්‍රිස්ටෝ මට හීනෙන්වත් හිතන්න බැරි තරම් ගානක් ගෙව්ව..ඒ හිතන්නවත් බැරි තරම් පුංචි තොරතුරු වලට..

උදාහරණයක් විදිහට කිව්වොත් අපේ හමුදාව උදේ ඉන්නෙ කොතනද කියව්වත් මට මගෙ මාසෙ පඩිය විතර ගානක් ගන්න පුළුවන් උනා... තමන්ගෙ රටට ආදරය කරන රුසියානුවෙක් විදිහට මම ක්‍රිස්ටෝව හමුදාවට අල්ලල දෙන්න ඕන උනත් මම එහෙම කලේ නෑ. ඒකට හේතුව මම රටට ආදරේ නැති නිසා නෙවෙයි.. අපේ සොල්දාදුවො හොඳ නැති නිසා.  උන් මට සැලකුවෙ සතෙක්ට වගේ. ඉතින් මම මොකටද උන්ට උදව් කරන්නෙ.. ඕක තමයි අපේ කතාව..

ඒත් මෙදාපාර මට වැරදුනා.. උන් දැනගත්තා මම තමයි රහස් පිට කරන්නෙ කියල.. ඉතින්  මම පුළුවන් ⁣වෙලාවෙ ජෙනරාල්ගෙ සැලසුමක් හොරකම් කරගෙන ක්‍රිස්ටෝ හොයාගෙන දිව්වා.. අපේ සොල්දාදුවො මගෙ පස්සෙ පැන්නුවෙ පිස්සු බල්ලො වගේ..

ඒත් මම උන් අල්ලගන්න කලින්  ක්‍රිස්ටෝගෙ ගෙදරට රිංගන්න වාසනාවන්ත උනා..

"මොකද ඉවාන් බයවෙලා.?" ක්‍රිස්ටෝ ඇහුවා.

"ඔක්කොම ඉවරයි. මාව අහුවෙන්න ගියා.. මම මේකත් අරන්  පැනගත්තා.. උන් පිස්සු බල්ලො වගේ මාව හොයනව ඇති.. ක්‍රිස්ටෝගෙ අතට ෆයිල් කවරෙ දෙන ගමන් මම කිව්වා.."

"එහෙනං මෙතනින් පැනගන්න වෙලාව හරි"කියපු ක්‍රිස්ටෝ මගෙ අතට සල්ලි වගයක් දීල සුබ ගමන් කිව්වා..

" සුබ ගමන්..? මම කොහෙ හැංගෙන්නද.? මේ පාලු පැත්තටම තියෙන්නෙ මේ ගෙදර විතරයි..එළියෙ හිමට බැස්සොත් මම මැරෙයි.. මාවත් අරන් යන්න" මම ක්‍රිස්ටෝට කිව්වා..

" හිම කරත්තෙ දෙන්නෙක් ගියොත් වේගෙත් අඩුවෙනවා... ඒත් කමක්නෑ. මම කරත්තෙ ලෑස්ති කරන්නං. තමුසෙ මේකත් තියාගෙන ඔතනින් ඉන්නවා.." වොඩ්ක බෝතලයක් මගෙ අතට දීපු ක්‍රිස්ටො හිම කබායකුත් ඇඳගෙන ගෙයින් එළියට බැහැල ගෙට එහාපැත්තෙ තිබුන මඩුවට ගියා.  හිම කරත්තෙයි බල්ලො ටිකයි හිටියෙ ඒකෙ...

ඇමරිකන්කාරයො කියන්නෙ විශ්වාස කරන්න බැරි එවුන් කියල මම දැනගෙන හිටියා.. ඒත් ක්‍රිස්ටො පහුගිය අවුරුදු තුන ඇතුළත මගෙ හොඳම මිත්‍රයෙක් උනා..ඉතින් මිනිහ මාව දාල යන්නෙ නෑ කියල මට හොඳ විශ්වාසක් තිබ්බා..

වොඩ්ක උගුරක් බිබී ජනේලෙන් මඩුව පැත්ත බල ඉන්න මට එකපාරටම එළියෙන් අමුතු සද්දයක් ඇහුන නිසා මම එහා පැත්තෙ ජනේලෙන් මම ආව පාර දිහා බැලුවා... 

සොල්දාදුවෝ.. බල්ලොත් අරගෙන උන් මගේ ඉව පස්සෙ ඇවිත්..  මම දොර පැත්තට දිව්වා.. එතකොට මම දැක්කෙ මොකක්ද දන්නවද..?

කාලකණ්ණි ක්‍රිස්ටෝ කරත්තෙ නැගල තනියෙම පැනල යනවා.

දුවල වැඩක්නැති බව මම තේරුම් ගත්තා. ලඟ තිබුන පුටුවෙන් වාඩිවුන මම වොඩ්ක උගුරක් බිබී සෙබලු ටික මගෙ ලඟට එනකං බලන් හිටියා...

*****  ******   *******  ********* **** 

අවුරුදු 40.. ඔව් මගෙ දඬුවම් කාලෙ උනේ අවුරුදු 40 ක්.. මම හිරෙන් එළියට එනකොට මට වයස අවුරුදු 65 ක්.. ඔව් මම උන්ට අහුනේ වයස අවුරුදු 25 දි..

හිරෙන් එළියට ආව මට කන්න අදින්න තියා ජීවත්වෙන්නවත් විදිහක් තිබුනෙ නෑ.. අවුරුදු හැට ගණන්වල මනුස්සයෙක්ට රස්සාවක් දෙන්න කවුරුවත් කැමති උනෙත් නෑ..

ඒත් ගොඩක් උත්සාහ කරල ලොකු මහත්තයෙක්ගෙ ගෙදර වත්ත සුද්ද කරන රස්සාවක් මට හොයාගන්න පුළුවන් උනා.."මේක තමයි ජීවිතේ" මට හැමවෙලාවෙම හිතුනෙ එහෙම.. එතනින්ම කකා සත පහක්වත් වියදම් නොකර අවුරුදු දෙකක් රස්සාව කලාට පස්සෙ ඇමරිකාවට යන නැවක ටිකට් එකක් ගන්න මට පුළුවන් උනා..

මම මගෙ ජීවිතේ ගත්ත මෝඩ තීන්දු තීරණ එක්ක රස්සාව අතහැරල ඇමරිකාවට යන්න ගත්ත තීරණය මහලොකු තීරණයක් උනේ නෑ..

ඉතින් මම ඇමරිකාවට ගොඩබැස්සා..ඇමරිකාවට ආපු මට ක්‍රිස්ටෝව හොයාගන්න එක මහ දෙයක් උනේ නෑ.. මොකද ඇමරිකාව කොච්චර විශාල රටක් උනත් මිනිහ වැඩ කරපු නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස් පත්තර තිබුනෙ රටටම එකයි... මම ගිහින් ප්‍රධාන කාර්‍යයාලයෙන් ඉස්සර යුද වාර්තා ලිපි ලියපු ක්‍රිස්ටෝ ගැන ඇහුවම එයාල මිනිහගෙ ගෙදර විස්තර පවා මට කිව්වා. දැන් ඔයාල බලයි මම කොහොමද ඉංග්‍රීසි දන්නෙ කියලා.. ඒ කාලෙ ක්‍රිස්ටෝ තමයි මට ඉංග්‍රීසි කතා කරන්න ඉගැන්නුවෙ..හොඳටම බැරි උනත් යමක් අහන්න ⁣, තේරුම් ගන්න පුළුවන්  තරමට මිනිහා මට ඉංග්‍රීසි ඉගැන්නුවා.  ඒ අතින් මිනිහ හොඳ මිනිහෙක්...

   අන්තිමට මම ක්‍රිස්ටෝගෙ ගේ හොයාගත්තා.. එ්ක ලොකු මන්දිරයක්.. ඒකෙ ආරක්ෂාව උපරිමයි..මට ඒ වත්තට යන්න පුළුවන්කමක් කොහොමවත් ලැබෙන්නෙ නෑ..

   එත් මම කලිනුත් කිව්ව වගේ මම වාසනාවන්ත මනුස්සයෙක්.. අද ඒ ගෙදර ළමයෙක්ගෙ උපන්දිනේ.. ක්‍රිස්ටෝගෙ මිනිපිරීගෙ උපන්දිනේ.. ⁣ගේට්ටු ඔක්කොම අැරල දාලා.. පවුලෙ අය ඔක්කොම මිදුලට වෙලා උත්සවයක් සමරනවා..

මමත් හිමින් හිමින් ඇතුළට ගියා.. මේන් ක්‍රිස්ටෝ.. මිනිහා අවුරුදු 75 ක විතර නාකියෙක්.. කවුද හි⁣තුවෙ හැඩකාර ක්‍රිස්ටොත් මේ විදිහට නාකි වෙයි කියලා..

මම සෙනඟ අස්සෙන් හිමීට ක්‍රිස්ටො ලඟට ගිහින් එයාගෙ මූණ දිහා බැලුවා.. ඒත් එයා මාව අඳුරගත්තෙ නෑ. එයා පුදුමෙන් වගේ මගෙ දිහා බැලුවා..

"ක්‍රිස්ටෝ.. මම ඉවාන්.." මම හිමීට එහෙම කියද්දි  ක්‍රිස්ටෝගෙ ඇස් ලොකුවුනා.. මම කබාය අස්සෙ හංගගෙන හිටපු පිහිය මිනිහගෙ පපුව හරහා යවද්දිත් මිනිහගෙ අැස් තිබුනෙ ඒ විදිහටමයි...

කට්ටියට කියන්න පුළුවන් මට සමාව දෙන්න තිබුන කියලා. ඒත් අපි රුසියානුවෝ.. අපි මැරෙනකං සමාව දෙන මිනිස්සු නෙවෙයි..

ක්‍රිස්ටොගෙ පවුලෙ හැමෝම බයේ ඒ මේ අත දුවන්න ගත්තා.. මම එතන තිබුන පුටුවකින් වාඩිවෙලා මාව අල්ලං යන්න නිළධාරියො එනකං කබාය අස්සෙ හංගං හිටපු වොඩ්ක බෝතලය අරන් බොන්න පටන්ගත්තෙ මීට අවුරුදු 43 කට කලින් ක්‍රිස්ටො මාව දාල ගියහම රුසියානු හමුදාව මාව අල්ලන්න එද්දි බිව්ව විදිහටමයි..

නිමි..